موشکهای ایران چه زمانی و چرا شلیک شدهاند؟
برنامه موشکی جمهوری اسلامی ایران در یک دهه گذشته و همزمان با افزایش توان بازدارندگی تهران کانون توجه منازعات سیاسی و پروپاگاندای رسانهای غرب بوده است. برنامهای که از نگاه ایران، با هدف پاسخ به تهدیدات مستقیم و غیرمستقیم علیه امنیت ملی کشور آغاز شد و تکوین یافت. از این رو تا زمانی که این تهدیدات به قوت خود باقی است؛ توان موشکی ایران هم برای مقابله با آنها از منظر عقلانی باید ادامه داشته و تکمیل و توسعه یابد.
از دیرالزور تا تلآویو؛ روایتی از چرایی و چگونگی شلیک موشکهای ایران
موشکی به بیرون از مرزهای ایران، پس از پایان جنگ ۸ ساله با عراق شلیک نشده بود تا زمانی که داعش در ۱۷ خرداد ۱۳۹۶به مجلس شورای اسلامی و مرقد بنیانگذار انقلاب اسلامی حمله کرد. در این حمله ۱۷ نفر از ایرانیان به شهادت رسیدند و شوک امنیتی بزرگی به کشور و مردم وارد شد. پاسخ به این اقدام گروه تروریستی داعش از آن رو در دستور کار فرماندهان ایران قرار گرفت که تهران اطمینان حاصل کرد، عدم پاسخدهی به آن میتواند ضمن ایجاد ابهام در افکار عمومی، این گروه را به تکرار ترور عادت دهد. از این رو نخستین موشکهای ایران در ۲۸ خرداد از مرزهای هوایی کشور خارج و در مقر فرماندهی این گروهک در دیرالزور سوریه فرود آمد. شش موشک بالستیک میانبرد ذوالفقار و قیام از استانهای کرمانشاه و کردستان به مقر داعش شلیک کرد که در نتیجه آن تعدادی از افراد این گروه از جمله «سعد الحسینی» از فرماندهان ارشد کشته شدند.
تیرماه سال ۹۷ گروه تروریستی پژاک در حمله به پاسگاه مرزی قرارگاه حمزه سیدالشهدا(ع) نیروی زمینی سپاه در مریوان استان کردستان ۱۰ تن از نیروهای این پاسگاه را به شهادت رساندند و دو هفته پس از این حمله مقر فرماندهی این گروه در اقلیم کردستان با ۷ موشک بمباران شد.
گروه تروریستی داعش ۳۱ شهریور ۱۳۹۷با حمله به رژه نیروهای مسلح و نیز مردم عادی در اهواز ۲۵ نفر از غیرنظامیان و نیروهای نظامی را شهید و حدود ۶۸ نفر را زخمی کرد که یکی از شهدا کودکی چهار ساله بود. ۱۰ روز پس از این ترور، سپاه پاسداران با ۶ فروند موشک بالستیک ذوالفقار و قیام، و همچنین ۷ فروند پهپاد رزمی، مواضع داعش در منطقه البوکمال سوریه در شرق فرات را هدف قرار داد.
سپاه پاسداران ایران ۱۸ دیماه ۱۳۹۸ و در پاسخ به ترور سردار قاسم سلیمانی فرمانده ارشد خود در عراق به دستور رئیسجمهور آمریکا یکی از بزرگترین عملیاتهای خود را انجام و با ۱۳ موشک بالستیک پایگاه عینالاسد، بزرگترین پایگاه نیروهای آمریکایی در عراق و نیز یک پایگاه در اربیل، پایتخت اقلیم کردستان عراق را مورد حمله قرار داد.
ایران آغاز کننده هیچ یک از این درگیریها نبوده و جز برای دفاع از خود در برابر گروهها و رژیم تروریستی موشکی را شلیک نکرده است و این همان دکترین دفاعی ایران و عامل اصلی تولید و توسعه برنامه موشکی ایران است.
تداوم توطئه در اقلیم کردستان از سوی گروههای تجزیهطلب، پژاک و موساد، سبب شد که ایران در اسفند ۱۴۰۰ مرکز استراتژیک این توطئه این توطئه را مورد هدف قرار دهد و این حملات موشکی بین سالهای ۲-۱۴۰۱ به این مقرها ادامه یافت. همچنین بخشهای از مقرهای گروه داعش هم در شهرهای ادلب سوریه مورد حمله قرار گرفت.
حمله به مقر گروهک تروریستی جیشالعدل در ایالت بلوچستان پاکستان و دی ماه ۱۴۰۲ و در پی تداوم اقدامات تروریسیتی این گروه در شرق ایران از دیگر حملههای موشکی جمهوری اسلامی برای مقابله با گروههای تروریستی بود.
۱۳ فروردین ۱۴۰۳ اما روز مهمی در تاریخ نزاع میان ایران و رژیم اسرائیل محسوب میشود؛ از آن رو که در این تاریخ رژیم صهیونیستی ساختمان کنسولگری ایران در دمشق سوریه را بمباران کرد که در نتیجه آن فرماندهان ارشد ایران از جمله سردار «محمدرضا زاهدی» به شهادت رسید. در پاسخ به این اقدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در عملیاتی با عنوان وعده صادق یک، به سرزمینهای اشغالی حمله کرد.
این حمله مهر ماه ۱۴۰۳ و در پی مجموع اقدامات تروریستی رژیم اسرائیل و شهادت اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی حماس در تهران و نیز شهادت سیدحسن نصرالله دبیرکل حزبالله لبنان و نیز تعدادی از فرماندهان ارشد ایران تکرار شد و موشکهای متنوع ایران از هایپرسونیک فتاح تا خیبرشکن، با عبور از گنبد آهنین تلآویو، اهدافی نظامی در سرزمینهای اشغالی را مورد اصابت قرار داد.
در نهایت اما بزرگترین و مهمترین عملیات شلیک موشک از سوی ایران، خرداد ماه سال جاری و ساعاتی پس از تجاوز نظامی رژیم اسرئیل به کشور صورت گرفت و ۱۲ روز طول کشید و قدرت و شدت این حملات به قدری بود که به اذعان سیاستمداران و رسانههای اسرائیلی منجر به درخواست آتشبس از سوی اسرائیل شد.
آنچه از صنایع موشکی امروز ایران که غرب را نگران کرده، با استفاده از توان داخل ایران ساخته شده است. توسعه برنامه موشکی ایران از همان نخستین روزهای بمباران کشور از سوی رژیم بعث عراق که با استفاده از هواپیماها و موشکهای ساخت غرب و شرق بود، آغاز شد و در طول چهار دهه گذشته با تکاپوی بیسابقه و از خودگذشتگیهای بسیار جانی و هزینههای بسیار به ثمر رسید. در تمام آن هشت سال دفاع ایران از تمامیت ارضی خود، صدور هرگونه سلاح به کشور ممنوع بود و اندک تسلیحات موشکی و دفاعی رسیده به ایران هم گرچه انگشتشمار بودند اما آغاز راهی شدند که به امروز و شهرهای موشکی در کشور رسیده و با توجه به مجموع شرایط ادامه خواهد یافت.
تهران بر مبنای دکترین دفاعی، نظامی و حتی ایدئولوژیک خود در پی دستیابی به بمب اتم نیست و به این ترتیب در پی گسترش موشکهای لازم برای حمل آن هم نخواهد بود.
تجربه هشت سال جنگ با رژیم صدام حسین؛ به همان اندازه که تلخ بود عبرتآموز هم بود؛ جنگی که «محمد جواد ظریف» وزیر پیشین امور خارجه در توضیح تلخی آن از یک سو و چرایی اصرار ایران به تولید موشک فروردین سال ۹۵ به یک خبرنگار خارجی که درباره این چرایی پرسیده بود گفت: «شما هدف یک جنگ ۸ ساله نبوده اید. جنگی که در آن شهرها زیر باران موشک ها قرار داشتند و حمله شیمیایی امان را می برید. شما در شرایطی نبودید که حتی یک موشک هم نداشته باشید تا شاید از ترس آن یک موشک صدام حسین بمباران شهرهای شما را متوقف کند. ما در آن دوره از این کشور به آن کشور می رفتیم و برای یک موشک بازدارنده التماس می کردیم ، التماس می کردیم ، تکرار می کنم التماس می کردیم تا از مردم خود دفاع کنیم اما همه سکوت کردند». ایران این تجربه را بار دیگر و گرچه بسیار کوتاهتر و محدودتر در جنگ ۱۲ روزه تجربه کرد. جایی که اکنون قاطعانه و با استناد به سخنان مقامات غربی میتوان گفت که اگر موشکهای ایران در میانه تلآویو و دیگر شهرهای سرزمینهای اشغالی فرود نمیآمد، جنگ علیه کشور پایان نمییافت.
این حقیقت را «جان مرشایمر» نظریهپرداز برجسته آمریکایی اینگونه توضیح داده است: در جنگ دوازده روزه اسرائیل خسارت چشمگیری را متحمل شد. خسارتی که ایرانیها به اسرائیل وارد میکردند، به مراتب چشمگیرتر از آسیبی بود که اسرائیلیها به ایران وارد میکردند. ایرانیها در استفاده از موشکهای بالستیک، کروز و پهپاد برای نفوذ به سامانههای پدافندی اسرائیل، روز به روز کارکشتهتر و ماهرتر میشدند. همچنین، تمام شواهد حاکی از آن است که تمایل بسیار زیادی به پایان جنگ ۱۲ روزه داشتند. آنها نمیخواستند که جنگ ادامه یابد چون دریافتند که ایرانیها انبار عظیمی از موشکهای بالستیک دارند و همچنان به آسیب زدن به اسرائیل ادامه میدهند.
تهران بر مبنای دکترین دفاعی، نظامی و حتی ایدئولوژیک خود در پی دستیابی به بمب اتم نیست و به این ترتیب در پی گسترش موشکهای لازم برای حمل آن هم نخواهد بود. با این همه اما انتظار کنار گذاشتن سلاح دفاعی کشوری در منطقه آشوبزدهای چون خاورمیانه با وجود رژیمی چون اسرائیل هیچ منطق و عقلانیتی ندارد و طبیعی است که چنین موضوعی را ایران نپذیرد؛ ایرانی که جز برای دفاع، موشکی شلیک نکرده و نخواهد کرد.
سخنگوی وزارت خارجه در پاسخ به پرسش مبنی بر بهانه تراشی جدید رژیم صهیونیستی برای احتمال تکرار تجاوز به ایران به بهانه توسعه برنامه موشکی ایران گفت: برنامه موشکی ایران صرفاً برای دفاع از کیان کشور توسعه داده شده و اساساً موضوع مذاکره نیست. قابلیتهای دفاعی جمهوری اسلامی ایران با هدف بازداشتن متجاوزان از هرگونه خیال حمله به ایران طراحی شده و به هیچ عنوان امری نیست که بتوان درباره آن گفتوگو یا چانهزنی کرد.