نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید: پرستار در مرز جسم و روح، با عشق و ایثار خدمت می‌کند
حجت‌الاسلام والمسلمین موسوی مقدم در مراسم تجلیل از پرستاران بیمارستان مصطفی خمینی(ره) در هتل هویزه که در هتل هویزه برگزار شد، ضمن تبریک میلاد باسعادت حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) و گرامیداشت روز پرستار اظهار داشت: این ایام، ایامی پربرکت است که به نام بانوی صبر و ایثار، حضرت زینب کبری (س)، مزین شده است. شایسته است که از فیوضات این ایام بهره‌مند شویم و سیره و روح زینبی را در زندگی و خدمت خود متجلی سازیم.
وی با طرح بحثی فلسفی گفت: امروز می‌خواهم سخنم را در جمع‌بندی فرمایشات پیشین، بر پایه تفاوت میان دو واژه «خلق» و «خُلق» بنا کنم. این دو واژه از نظر آوا شبیه‌اند، اما از حیث معنا تفاوتی بنیادین دارند. «خلق» به بُعد مادی و فیزیکی انسان اشاره دارد؛ به جسم، به ظاهر، به آنچه دیده می‌شود. اما «خُلق» به درون انسان، به ملکات نفسانی، به صفات روحی و معنوی او مربوط است. انسان، گل سرسبد آفرینش است. در نظام هستی، هیچ موجودی به جامعیت انسان آفریده نشده است. گفته‌اند اگر بنا بود تمام حقایق هستی در قالب کتابی نوشته شود، آن کتاب «قرآن» بود؛ و اگر قرار بود همان حقایق در قالب موجودی زنده و مجسم نمایان شود، آن موجود «انسان» بود.
حجت الاسلام موسوی مقدم با اشاره به بیاناتی از حضرت امیرالمؤمنین (ع) گفت: «أتَزعَمُ أنَّکَ جِرمٌ صَغیرٌ وَ فیکَ اِنطَوی العالَمُ الأکبَرُ»، «گمان مبر که تو موجود کوچکی هستی، بلکه جهانی بزرگ در درون تو نهفته است.» بنابراین، بخش “خلق” انسان مربوط به جسم و ماده است، اما “خُلق” او به روح و متافیزیک مربوط می‌شود. و این همان بخش ناشناخته و شگفت‌انگیز انسان است که هنوز علم، با همه پیشرفت‌هایش، نتوانسته آن را به‌طور کامل بشناسد.
وی به آیه «یسئلونک عن الروح، قل الروح من أمر ربی و ما أوتیتم من العلم إلا قلیلاً.» از قرآن کریم اشاره کرد و گفت: روح، امری از جانب خداست و علم انسان در برابر آن اندک است. در میان علوم، تنها علمی که موضوع آن هنوز به‌روشنی تعریف نشده، علم روان است. در طب، موضوع مشخص است؛ بدن انسان، اعضا و عملکردهایش. اما در روانشناسی، آنچه بررسی می‌شود آثار و تبعات رفتار است، نه خودِ حقیقت روح.
نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید و امور ایثارگران خاطرنشان کرد: در اینجاست که نقش پرستار معنا می‌یابد. پرستار، تنها مراقب جسم بیمار نیست؛ بلکه با روح، روان، اضطراب و آرامش انسان سر و کار دارد. پرستار در واقع در مرز جسم و روح خدمت می‌کند؛ میان ماده و معنا، مقام پرستار از آن جهت والا است که با خلق درونی انسان در ارتباط است؛ با بعدی حساس، چندلایه و عمیق. پرستاری نیازمند عشق است، نیازمند ایثار و لطافت روح. هرکس نمی‌تواند پرستار باشد مگر آنکه در درون خود نوری از محبت الهی داشته باشد.
وی با اشاره به حضرت زینب کبری (س) به‌عنوان الگوی کامل پرستاری اظهار داشت: بانوی بزرگ کربلا، در اوج مصیبت و در میان سخت‌ترین لحظات تاریخ، هم پرستار جسم مجروحان بود و هم پرستار روح‌های شکسته. در آن شب پرالتهاب، با یک جمله آسمانی، مسیر تاریخ را عوض کرد: «ما رَأیتُ إلّا جَمیلًا»، «جز زیبایی ندیدم». این جمله، اوج بینش، ایمان و روح پرستاری زینب کبری (س) را نشان می‌دهد.
حجت‌الاسلام و المسلمین موسوی‌مقدم گفت: پرستاری عبادتی است بزرگ، که گاه از پنجاه سال نماز شب ارزشمندتر است. لحظه‌لحظه خدمت پرستار عبادت است، اگر با نیت خالص و دل پاک انجام شود. امیدوارم پرستاران همواره با نشاط، با ایمان و با روحیه‌ای سرشار از محبت، در مسیر خدمت به خلق گام بردارند، که این خدمت، خدمت به خداست.