محمود ابو فول اسیر فلسطینی که زیر شکنجه بینایی‌اش را از دست داد
محمود ابو فول، جوان ۲۸ ساله فلسطینی از شمال نوار غزه، داستانی دردناک از رنج و مقاومت را روایت می‌کند؛ مردی که پس از سال‌ها رنج در جنگ و زندان‌های “اسرائیل”، در پی شکنجه‌های وحشیانه بینایی خود را از دست داد، اما همچنان به زندگی و آزادی باور دارد.
ابو فول در گفت‌وگو با خبرنگار آناتولی می‌گوید: «مرا از بیمارستان کمال عدوان بازداشت کردند، در حالی که روی تخت بیماری بودم و حتی توان حرکت نداشتم. نظامیان به سرم از جلو و پشت ضربه زدند و دو ساعت بعد، دیگر هیچ ندیدم.»
بر اساس این گزارش، نیروهای ارتش اشغالگر صهیونیستی در ۲۷ دسامبر ۲۰۲۴ با یورش به بیمارستان کمال عدوان در شمال نوار غزه، بیماران و کادر درمان را در داخل بیمارستان محاصره کردند و ابو فول را از تخت بیمارستان بازداشت نمودند.
ابو فول در سال ۲۰۱۵ در پی حمله هوایی “اسرائیل” یکی از پاهای خود را از دست داده بود و از آن زمان بدون پای مصنوعی زندگی می‌کرد. همین ناتوانی جسمی سبب شد هنگام یورش نظامیان نتواند فرار کند و به‌سادگی به اسارت درآید.
او چند ماه پس از بازداشت، در چارچوب توافق تبادل اسرا میان مقاومت فلسطین و رژیم صهیونیستی آزاد شد؛ توافقی که بر اساس آن، رژیم اشغالگر ۱۹۶۸ اسیر فلسطینی، از جمله ۲۵۰ محکوم به حبس ابد و بیش از ۱۷۰۰ اسیر از غزه را آزاد کرد.
ابو فول در روایت شکنجه‌های خود می‌گوید: «در بازجویی، آن‌ها مرا با مشت و لگد می‌زدند، ناسزا می‌گفتند و بی‌رحمانه تحقیرم می‌کردند. ضربه سنگینی به سرم وارد کردند، چشمانم سیاهی رفت و خون و اشک از آن جاری شد. دو ساعت بعد، وقتی به هوش آمدم، هیچ نوری نمی‌دیدم.»
او دوران بازداشت را به‌عنوان سخت‌ترین روزهای زندگی خود توصیف می‌کند و می‌گوید: «در سلول تاریک و زیر شکنجه، معنای واقعی کلمه زندان و قهر را فهمیدم. اما بدتر از همه، از دست دادن بینایی بود؛ تاریکی مطلق، هم درون و هم بیرون.»
با وجود رهایی از زندان، شادی آزادی برای ابو فول ناقص است. او می‌گوید: «آزاد شدم، اما نتوانستم پدر و مادرم و عزیزانم را ببینم. هیچ احساسی در دنیا با نفس کشیدن هوای آزاد برابر نیست، ولی آزادی بدون دیدن نور، دردناک است.»
اکنون خانواده ابو فول پس از تخریب خانه‌شان توسط ارتش اشغالگر، در چادری در جنوب نوار غزه زندگی می‌کنند. او که هنوز از درد در چشمان و پای باقیمانده‌اش رنج می‌برد، از نهادهای بین‌المللی می‌خواهد برای درمانش اقدام فوری کنند.
وی با بیان اینکه «درد چشم‌هایم به‌ویژه در سمت راست طاقت‌فرساست» افزود: «در چشم چپم هنوز احساس بسیار ضعیفی دارم و امید دارم بتوانم با درمان خارج از غزه بخشی از بینایی‌ام را بازیابم.»
ابو فول همچنین از نیاز مبرم به پای مصنوعی سخن گفت و خواستار حمایت نهادهای انسانی شد تا بتواند دوباره راه برود و زندگی عادی‌تری را تجربه کند.
او در پایان گفت: «من از ظلم “اسرائیل” نابینا شدم، اما چشم دلم به آزادی و بازگشت به سرزمین‌مان باز است. ما مردم غزه شاید جسم‌مان را از دست بدهیم، اما هرگز تسلیم نمی‌شویم.»