نگارنده کاری به ماهیت قوانین و علل وضع آن ندارد. علت مهاجرت اتباع افغان به ایران نیز برای ما اهمیت چندانی ندارد.

آنچه مهم است این که روزگاری نه چندان دور وقتی داعش ایران را تهدید به ورود کرد، مهاجرین افغانستانی با خط مقدم دانستن دفاع از ایران و به دستور مقامات ایرانی در جبهه های سوریه و عراق حاضر شده و خون خود را صرفنظر از مقدسات، فدای تصمیمات آقایان مسئول درخصوص حفظ سوریه به عنوان رابط استراتژیک ایران و حزب الله لبنان و در اصل فدای تمامیت ارضی ایران کردند. 

امری که نیم نگاهی به تعداد شهدای لشکر موسوم به فاطمیون آن را به اثبات می رساند.

اما در روزهای گذشته خبر چند محدودیت جدید برای مهاجرین در حوزه بانکی و حمل و نقل داخلی روی خبرگزاری‌ها و منابع خبری قرار گرفت و با موجی از واکنش‌های منفی از سمت ایرانی‌ها و افغانستانی‌ها مواجه شد.

حال که دوران دفاع از حرم کمی گذشته و آب ها از آسیاب افتاده، مردم افغانستان به ما پناه آورده اند و دیگر نیاز چندانی به جانشان نداریم، موقع آزار ایشان است؟!

هرروز با وضع یک قانون من درآوردی لحطه ای و بدون پشتوانه، تن و بدن مهاجرین را لرزاندن وایشان را تحت فشار قرار دادن آنهم در حالیکه خون شریک و جان فدای ما بوده و بسیاری دختران و پسران ما در عقد ایشان هستند و فرزندان مشترک دارند به چه معناست؟

این کدام قانون و مرام و مسلک است که مهاجر قانونی و دارای شناسنامه و تابعیت را اینچنین دل آزرده می کند؟ 

اگرچه موج انتقادها و اعتراضات آنقدر قوی بود که مقامات مسئول بالاخره اذعان به حل مشکل دسترسی اتباع غیر ایرانی به نرم‌افزارهای پرداخت اینترنتی کرده و اظهار کردند که قیمت بلیط‌های پروازی به شکل سابق ادامه خواهد یافت؛ اما این تصمیمات سلیقه ای به ماهیت و هویت شیعی و ایرانی ما از یک سو و به اعتماد مهاجرین خاصه بدنه نخبگانی ایشان لطمه وارد می کند.