به قلم مهمان: 

  صد البته که ایثارگران هم همین را می خواهند و شاید عملی بهتر از ادای دین بزرگی که این عزیزان بر گردن ما دارند نباشد اما اگر این شائبه پیش آید که بیان مشکلات و مسایل ایثارگران از سوی بعضی که خود نیز تا حدی در رفع نشدن و تداوم این مشکلات سهیم بوده اند باعث رنجیدگی خاطر ایثارگران می شود چرا که خود را صرفا نردبانی برای بالا رفتن می پندارند.

ایثارگران می گویند چرا برخی زمانی که در دستگاهی مسئول هستند یا در مجلس و فراکسیون های ایثارگری حضور دارند و می توانند با اصلاح قوانین یا احتصاص بودجه برای اجرا و یا پیاده سازی قوانین ایثارگری در دستگاه ها،در پی رفع یا کاهش مشکلات این جامعه برایند در ان کوتاهی می کنند و بعد یادشان می افتد که ایثارگران با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند.

به بیان ایثارگران، حتی در سه سال اخیر که مجلس و دولت و قاعدتا ریاست بنیاد به لحاظ فکری همسو بودند در بعضی جلسات به جای تذکر و انتقاد به خاطر عدم اجرای درست قوانین ایثارگری، از یکدیگر تعریف و تمجید می کردند.

ایثارگران شکوه هایی را از مسئولان و نمایندگان به ویژه فراکسیون های ایثارگری در اختیار گذاشته اند که به آن می پردازیم: 

  ایثارگران معتقدند نمایندگان از سال ۱۴۰۱ قول تداوم تبدیل وضعیت برای ایثارگران به کارگرفته شده بعد از بهمن ۱۴۰۰ را دادند ولی برای آن اعتباری در بودجه در نظر نگرفتند و ایثارگران را سردواندند. سال ۱۴۰۲ هم با همین وعده ها سپری شد و در بودجه ۱۴۰۳ هم هیچ اتفاقی نیفتاد.

  به بیان ایثارگران، در مورد مبلغ کمک معیشت نمایندگان عضو فراکسیون های ایثارگری شاهد بودند رئیس بنیاد به قانون در مورد پرداخت حداقل حقوق کارمندان به عنوان کمک معیشت عمل نکرد و باعث ایجاد مشکلات عدیده معیشتی برای رزمندگان و جانبازان معسر شد و علاوه بر ان گره زدن کمک معیشت به دهک بندی پر اشتباه،باعث شد کمک معیشت بعضی ایثارگران قطع شود و ایشان به زیر خط فقر سقوط کنند ولی باز هم صدای اعتراضی از مدافعان حقوق ایثارگران در نهاد قانون گذاری در نیامد.

  ازطرف دیگر تخفیف شهریه برای رزمندگان و جانبازان زیر ۲۵ درصد در قانون برنامه ششم هم آمده بود یعنی از سال ۹۶ می بایست در بودجه های سالانه برای آن اعتبار در نظر گرفته می شد، ولی نمایندگان فراکسیون های ایثارگری مجلس این قانون را نادیده گرفتند و در بودجه های سالانه برای آن اعتباری اختصاص ندادند و این قانون در طی برنامه ششم عملا روی کاغذ ماند و اجرا نشد و هیچ نماینده ای هم در این رابطه صحبتی نکرد.

به باور ایثارگران، یکی دیگر از ایرادات اعضای فراکسیون های ایثارگری، عدم اختصاص بودجه برای اعطای وام مسکن ایثارگری در سال ۱۴۰۲ و عدم اطلاع رسانی در این خصوص بود که باعث سرگردانی ایثارگرانی شد که به خاطر رسیدن نوبت وام ایثارگری، با تجمیع پول، خود را آماده خرید مسکن کرده بودند ولی نه تنها سال ۱۴۰۲ بخاطر عدم اختصاص اعتبار، به هیچ جانبازی وام مسکن ایثارگری تعلق نگرفت بلکه دولت و بنیاد انقدر امروز و فردا کردند تا اواخر سال ۱۴۰۲، پرداخت آن از سوی هیات دولت به تصویب رسید و عملا پرداخت وام مسکن ایثارکری با اما و اگرهای مندرج در ایین نامه به سال جاری رسید که متاسفانه بالا رفتن قیمت مسکن و تورم افسارگسیخته در این زمینه، امسال هم بعید است ایثارگران تحت پوشش بنیاد که شاید سال پیش می توانستند سرپناهی برای خود تامین کنند حتی با افزایش وام بتوانند در این زمینه اقدام کنند.

مشکلات مربوط به درمان و آموزش و تسهیلات دیگر مانند خودرو و وام اشتغال نیز همچنان به قوت خود باقی است که در مبحثی دیگر به آن پرداخته می شود.

از این دست کوتاهی ها در قبال ایثارگران چه در دولت و چه در مجلس کم نیست با این حال به گفته ایثارگران مشخص نیست که چرا بعضی تا زمانی که در جایگاه حقوقی، مدیریتی یا نمایندگی قرار دارند مطالبه حقوق مردم از جمله ایثارگران که مسئولیت آن را پذیرفته اند و به همین دلیل در آن جایگاه نصب شده اند یا رای گرفته اند اولویت چندمشان می شود و زمانی که از گود خارج می شوند و از جایگاه حقوقی خود به هر دلیلی کنار می روند در اهمیت مطالبات و احقاق حقوق مردم و ایثارگران داد سخن می رانند و به یاد مطالباتی می افتند که تا چندی پیش به ان توجه کافی نداشتند. 

نباید از حق گذشت که در این مدت کارهایی انجام شده ولی به اذعان خود رئیس بنیاد و نمایندگان فقط ۲۰ تا ۳۰ درصد قوانین ایثارگری ان هم نه تمام و کمال بلکه با نقص و ضعف اجرا شده است در حالی که ایثارگران توقع داشتند مشکلاتشان در دولت سیزدهم و مجلس یازدهم(که همسو بودند) به حداقل برسد که نشد و حتی در برخی موارد افزایش هم یافت.

طاهره ساعدی دکترای ارتباطات و فعال رسانه ای در حوزه ایثارگران