خرداد ماه سال ۱۳۶۶، همزمان با انجام عملیات نصر ۴ در محور ماووت، نیروی زمینی سپاه پاسداران، به قرارگاه قدس مأموریت داد تا عملیات نصر ۷ را در منطقه عمومی سردشت و بر روی ارتفاعات جنگلی بانی‌گدار، منافقین (نام‌گذاری این ارتفاع به‌وسیله سازمان رزم خودی انجام شده بود) و چهارقلو با هدف مسدود کردن تنگه و رسیدن به رودخانه گلاس انجام دهد.

برای این منظور، لشکر‌های ۲۷ حضرت رسول (ص) و ۷ ولی عصر (عج) در نظر گرفته شدند؛ اما بررسی منطقه از جنبه عملیاتی، روشن ساخت که این یگان‌ها برای انجام عملیات کافی نیستند و به توان بیشتری نیاز است؛ از این‌رو، منطقه عملیاتی محدودتر شد و ارتفاعات فرفری و کله‌قندی در جنوب ارتفاعات دوپازا برای انجام یک تک محدود انتخاب شدند تا زمینه برای عملیات بعدی فراهم شود. پس از عملیات نصر ۵، لشکر ۲۷ رسول (ص) سپاه پاسداران در خط پدافندی عملیات نصر ۵ مستقر شد تا به کمک تیپ ۱۸ الغدیر در منطقه پدافند کند. لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص)، سپس عملیات بر روی ارتفاع دوپازا را به قرارگاه قدس پیشنهاد کرد، که با آن موافقت شد و بدین‌ترتیب، عملیات نصر ۷ در دستور کار قرار گرفت.

مهم‌ترین هدف‌های تاکتیکی این عملیات عبارت بودند از:
۱- خارج کردن منطقه عمومی سردشت از دید و تیر دشمن و درنتیجه، قطع آتش مؤثر دشمن روی منطقه
۲- ایجاد خط پدافندی مناسب در طول مرز
۳- به دست آوردن جای پای مناسب برای انجام عملیات‌های بعدی

ارتفاع دوپازا (۲۷۹۱ متر) به‌عنوان بلندترین ارتفاع منطقه در امتداد سلسله ارتفاعات دوپازا در ۱۳ کیلومتری غرب سردشت در خط نوار مرزی قرار دارد. دوپازا از شمال به دو ارتفاع اسپیدان و بلفت، از جنوب به ارتفاعات لک‌لک، شهید زین‌الدین، کله‌قندی و فرفری محدود و از شرق به کوه‌های رستم‌آلیان و کانی‌رش و در غرب به دشت قلعه‌دیزه و شهر قلعه‌دیزه عراق منتهی می‌شود. منطقه عملیاتی در قلمرو سپاه یکم ارتش عراق قرار داشت در آن منطقه، لشکر ۲۴، گردان ۴۹ زرهی با ۳۰ تانک و شش گردان توپخانه، مستقر بودند علاوه بر این، چهار گردان به‌عنوان احتیاط منطقه وظیفه داشتند از یگان‌های خط پشتیبانی کنند.

به‌دلیل اهمیت ارتفاعات دوپازا و نقش آن در تسلط بر منطقه، دور تا دور ارتفاعات کانالی به عرض ۵۰ سانتی‌متر و به ارتفاع دو متر حفر شده بود. افزون بر این، استفاده از استحکامات شامل سیم خاردار، مین و برخی مواضع دیگر خط پدافندی دشمن را بیش‌تر تقویت کرده بود. به‌ویژه پس از عملیات نصر که حساسیت بیش‌تر دشن را در پی داشت، لشکر ۲۴ تلاش می‌کرد از تحرکات خودی در این محور و هدف‌های آن آگاهی یابد، از این‌رو نسبت به تک خودی حساسیت داشت و به‌همین دلیل خط دشمن با دو گروهان و جابه‌جایی تیپ ۸۱ با تیپ ۱۱۴ و برخی اقدامات دیگر، تقویت شد.

در ۱۴ مرداد ۱۳۶۶ش، در ساعت ۲:۳۰ بامداد، عملیات نصر ۷ آغاز شد و تا صبح، سلسله ارتفاعات دوپازا، یال ارتفاعات بلفت، ارتفاع صخره‌ای و یال ارتفاع دوپازا به تصرف نیرو‌های خودی درآمد. دشمن با مشاهده عزم رزمندگان، پس از کمی مقاومت، اقدام به عقب‌نشینی کرد. تنها در دو نقطه، دشمن مقاومت بیش‌تری از خود نشان داد که در هم شکسته شد: ارتفاع پشت قله اصلی در محدوده لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) و چهارمین ارتفاع واقعی در منتهی‌الیه شمالی دوپازا در محور لشکر ۳۱ عاشورا.

مسئله قابل ملاحظه در این عملیات، تلفات بسیار اندک نیرو‌های خودی در حین حمله به دشمن بود به‌گونه‌ای‌که لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) تا صبح عملیات، تنها یک شهید داشت. این مسئله نشان‌دهنده غافل‌گیر شدن دشمن بود. از حدود ساعت ۱۰ صبح، دشمن، در چند محور اقدام به پاتک کرد که سرکوب شد. در این میان، آتش و تعرض دشمن به جناح چپ بیش‌تر جلب توجه می‌کرد، از این‌رو فرمانده قرارگاه قدس به تیپ ۳۳ المهدی دستور داد، وارد منطقه شده و در کنار تیپ ۱۸ الغدیر قرار گیرد.

براساس طرح مانور، تیپ ۲۹ نبی اکرم (ص) در شب دوم، مرحله دوم عملیات را به‌منظور تصرف ارتفاع بلفت آغاز کرد و در همان ساعات نخست درگیری موفق شد قله اصلی این ارتفاع را آزاد کند. پس از این، جنگ برای تصرف سایر مواضع دشمن در ارتفاع، ادامه یافت و با کمک آتش پشتیبانی، پیشروی‌های بعدی صورت گرفت و تا صبح، ارتفاع بلفت به‌طور کامل تصرف شد. صبح روز اول و روز‌های بعد (تا ۲۳ مرداد ۱۳۶۶ش) دشمن ده بار به ارتفاع بلفت حمله کرد، اما تمام آنها با مقاومت رزمندگان اسلام، در هم شکسته و منطقه تصرف‌شده، تثبیت شد. در این عملیات تمام هدف‌های مورد نظر تصرف شد و دشمن پس از ۹ روز تلاش و حمله به مواضع تصرف‌شده، نتوانست موفقیتی به‌دست آورد.

در این عملیات ۲۵۰ تن از نیروی‌های دشمن به اسارت درآمدند و براساس اطلاعات به‌دست آمده از آنها، کلیه یگان‌های دشمن که در منطقه حضور داشتند، ۵۰ تا ۶۰ درصد متحمل تلفات شدند. در سه روز نخست عملیات (۱۴ تا ۱۶ مرداد ۱۳۶۶ش) از نیرو‌های خودی نیز ۷۳۳ تن مجروح و ۱۷۵ تن به شهادت رسیدند.