اواخر پاییــز سال ۶۵ بود. برای عملیات کربلای ۴ اماده می شدیم.سـراغ محمدعلے را گرفتــم.گفتنــد :گردان اسلامے نسب است. رفتـم آنجــا, به تـپہ اے اشــاره ڪردند.

گفـتند: هـر روز تـنها مےرود آنـجا. رفــتم سراغش.دیگر آن شلوغے و شیطنـت همیشگے را نداشــت. آرام شــده بود.
تنها لبخـند زیبا و ملیحے بر صــورت داشــت.چهــره اے با وقــار داشــت...
انگار نه انگار که یڪ نوجوان ۱۶ ساله است!

گفت:خـواب جعفر(دوسـت شهیدش) را دیـدم, مے خواسـت مـن را با خــود ببــرد. مطمینــم عملیات بعد, جعفر من را مےبرد.
چیزے برای خـوردن به او تعـارف ڪردم....
نگرفت...گفــت روزه ام!

گفتم روزه, اینجــا؟با همان لبخند زیـبا گفت：شش روز, روزه نـذر کردم ڪه در این عمــلیات شهــید شــوم!چند روز بعــد در ڪربلاے۴ به دوست شهیدش پیوست !