حسین نورانی‌نژاد، عضو کادر حزب اتحاد ملت و از چپ‌های تحریمی به تازگی طی یادداشتی در روزنامه هم‌میهن درباره پروژه "تحریم انتخابات" از سوی اصلاح‌طلبان تحریمی نوشته است: عدم مشارکت در انتخابات امری نیست که از آن خوشحال باشیم. اصلاحات و دموکراتیزاسیون به اتکای جامعه و با توافق و تفاهم درون ساخت قدرت با حضور نمایندگانی از دموکراسی‌خواهان و میانه‌روها در حاکمیت، به مراتب بهتر، پایدارتر، نتیجه‌بخش‌تر و کم‌هزینه‌تر است. نبودن در قدرت به خودی خود هیچ فضیلتی ندارد. عدم مشارکت هم معلوم نیست که بتواند جریان حاکم را صددرصد از روند ایران‌سوزی که در پیش گرفته، باز دارد. اما هرچه هست، احتمال عدم توفیق در خدمت به خیر عمومی کمتر است و حتی اگر نتواند مداخله مؤثری در بهبود روندها داشته باشد، گزینه‌ای قابل اعتنا برای زمان رخدادها باقی خواهد ماند. هیچ فایده‌ای هم که نداشته باشد، از بیهودگی و مشارکت در روندی که به ضرر خیر عمومی و منافع ملی است، بر کنار خواهیم بود.

او می‌افزاید:

"می‌پرسند گزینه بدیل شما چیست؟ پاسخ به این پرسش فراوان است، اما سوال را با سوال جواب دادن، نوعی مغلطه است. مدافعان مشارکت به‌جای آن باید درباره شواهد فراوان مضرات رویکرد خود توضیح دهند. توضیحی که هر قدر در آن موفق باشند، تازه می‌رسند به مرز بیهودگی. آیا منطقی است این همه بیهوده تکراری؟ "[3]

*قبل از هر چیز باید هم از آقای نورانی‌نژاد بابت این صراحت لهجه در تشریح پروژه خیانت‌بار تحریم انتخابات تشکر کرد و هم به نهادهای ناظر تبریک گفت که خیانتی بس بزرگ اینچنین در سکوت آنها به راحتی تئوریزه می‌شود!

ما ضمن اینکه قضاوت درباره اظهارات نورانی‌نژاد را بر عهده مخاطبان محترم می‌گذاریم اما به یک نکته راهبردی اشاره می‌کنیم و آن "طفره رفتن نورانی‌نژاد از پاسخ به گزینه بدیل" است.

سؤال این است: کسی که می‌خواهد انتخابات را تحریم کند و از عدم مشارکت حرف می‌زند؛ چه گزینه بدیل دیگری برای فعالیت سیاسی خواهد داشت!؟

نورانی‌نژاد همچون حجاریان (واضع تئوری مشارکت مشروط و تحریم انتخابات) به این سؤال پاسخ نداده و با مزخرفاتی مثل "مغلطه است"، "سوال را با سوال جواب نمی‌دهند" و غیره از پاسخ مشخص این سؤال طفره است.

لکن پاسخ عقلانی و مشخص این است: کسی که دست به تحریم انتخابات می‌زند یعنی قصد برداشتن اسلحه و ایجاد اصلاحات مد نظر خود از طریق خشونت خیابانی را دارد.

اکنون بهتر مشخص می‌شود که چرا نه حجاریان و نه نورانی‌نژاد حاضر نشده‌اند که بدیل اقدام تحریم انتخابات را به مردم بگویند!

چون اولا می‌ترسند مردم از خشونت و خیانت نهفته در پروژه آنها آگاه شوند و ثانیا به این طریق از کمند برخوردهای امنیتی هم می‌گریزند.

انتخابات و صندوق رأی اگر هیچ و دقیقا هیچ فائده‌ی مترتبی هم نداشته باشد (که این فرض، محال و غلط است) اما یک فائده بزرگ دارد و آن اینکه مسیر خشونت خیابانی را مسدود می‌کند. چون انتخابات جای دو جماعت خشونت‌طلب و دموکرات بصورت همزمان نیست و آنها که رأی می‌دهند یعنی با خشونت مخالف‌اند.

نورانی‌نژاد، حجاریان و سایر بانیان تحریم انتخابات به این فائده اشاره نمی‌کنند تا مسیر خیابان و اسلحه را هموار سازند...