محمد ایمانی در کانال تلگرامی خود نوشت:

"همسایه ها یاری کنید، تا من شوهر درای کنم". این ضرب المثل، درباره عروسی است که مهارتی ندارد و قرار است مسئولیت خود را کلا برون سپاری (!) کند و دیگران، زحمت کارهای او را به دوش بکشند.

بله، رسم است که مادر و خواهر و خویشاوندان، به کمک تازه عروس می روند و برای برگزاری یک مهمانی به او کمک می کنند. اما این که او از عهده مسئولیت های خود برای همیشه بر نیاید و حتی انجام مسپولیت های روزمره او هم متوقف به نقش آفرینی همسایگان باشد، نوبر است.

نامزدهای انتخابات قرار نیست متخصص همه امور باشند، اما قرار هم نیست که از هیچ حوزه ای مطلقا سر در نیاورند و افرادی که به اسم مشاور در هر برنامه گفت و گویی با خود یدک می کنند، از نظر سخن گفتن یا شهرت، نواقص اساسی در نامزد محترم را پر کنند.

هر نامزدی، بالقوه رئیس جمهور است و باید آن قدر مهارت شخصی و قدرت تحلیل و تشخیص داشته باشد که راسا بتواند دولت را با همه سنگینی مسئولیت هایش مدیریت کند نه این که به این و آن واگذار کند.

این که یک روز، دو فعال اقتصادی متناقض (یکی مدعی عدالتخواهی و چپ گرایی، و دیگری انبوه ساز متهم به ایجاد نابسامانی در بازار مسکن و قائل به کاپیتالیسم) همراه نامزد شوند تا به جای او حرف بزنند، و روز دیگر، فلان مدیر سابق دیپلماسی همراه شود تا مثلا شهرت او، نامزد را شارژ کند، نامش هر چه باشد، از نا آمادگی قطعی جناب نامزد حکایت می کند و نشان می دهد که او هنوز خیلی کار دارد تا به خانه بخت برود!

وانگهی، اگر فلان دیپلمات سابق محبوبیتی داشت و رای ساز بود، همان سه سال قبل که از فلان نامزد همسو حمایت کرد و تصویرش بر صفحات روزنامه ها نقش بست، او را بالا می برد تا در در زیر سقف ۲/۵ میلیون رای در جا نزند.