هر یک از کشورهای روسیه و چین نسبت به انرژی،اسرائیل،اعراب،ایران و فلسطین سیاست های خاص خود را دنبال می کنند.

افزایش همکاری های چین و روسیه با اعراب حاشیه خلیج فارس و سیاست های بازار انرژی و مواضع آن ها نسبت به موضوع فلسطین و حمایت ها از ایران همگی برای موازنه قدرت با آمریکا است.

اگر رفتارهای چین و روسیه را از دریچه دوستی مطلق با ایران ببینیم همکاری آن ها با اعراب و حمایت از مالکیت امارات متحده بر جزایر سه گانه باعث سرخوردگی ما می شود.

استراتژی امنیتی و سیاسی و اقتصادی آن ها را باید بر اساس منافع ملی و تقابل با آمریکا آنالیز کنیم و روابط خود را بر اساس این تقابل تعریف کنیم نه دوستی مطلق.

روابط ایران با چین و روسیه را باید در کنار رفتار آن ها با اعراب و سیاست هایی که در موضوع فلسطین دنبال می کنند ببینیم نه اینکه انتظار داشته باشیم مناسبات دوجانبه ما با مسکو و پکن بر همه سیاست های خاورمیانه ای آن ها سایه بیاندازد.

اخیرا در صوت منتشر شده از سوی یک مقام نظامی ایران در سوریه،صحبت هایی درباره خیانت روس ها به ایران مطرح شد که به نظر، بیشتر مقامات کشور چنین نگاهی دارند.

باید دانست که بدون شناخت ذهن روسی و سیاست هایی که در خاورمیانه دنبال می کنند پیش فرض غلطی را معیار تحلیل قرار داده ایم و اکنون چون آن پیش فرض محقق نشده از این اتفاق به خیانت تعبیر می شود.

روی پیش فرض های غلط اصرار هم دارند.

سطح روابط روسیه با بازیگرانی که در تغییر نظام سوریه نقش مستقیم داشتند بسیار راهبردی است.

روابط سیاسی_اقتصادی_امنیتی روسیه با عربستان اسرائیل قطر و امارات همان گزاره ای است که در تحلیل ها دیده نمی شود.

ائتلاف پنهانی که منتهی به تغییر نظام بشاراسد شد

عینکی که روس ها بر روی چشم گذاشتند با آنچه که ما فکر می کنیم متفاوت است آن ها با همه کشورهای منطقه روابط راهبردی دارند.

نکته اینکه هرگز از دریچه محور مقاومت به خاورمیانه نگاه نشد و همین نگاه روس ها بود که فاصله بشاراسد از مقاومت را افزایش داد.