نقد فیلم جبار آذین به شرح زیر است:
سینمای ملی از مسیر سامان‌یابی سینمای بومی و منطقه‌ای و بر اساس نگاه و برنامه‌ای هدفمند و حمایت از هنر و هنرمندان استان‌ها و شهرستان‌ها به موازات ایجاد تحول بنیادین در ساختارها و مدیریت‌ها و مناسبات سینمایی صورت تحقق خواهد یافت.از همین رو،تولیدات بومی و قومی و منطقه‌ای،جایگاهی شاخص در پیدایش و قوام سینمای ملی دارند و باید مورد توجه،حمایت جدی،مستمر و کارشناسانه مادی و معنوی قرارگیرند.
از این منظر، تولید آثار هنری و سینمایی و تلویزیونی توسط هنرمندان توانا و سینماگران نوجو و مستعد که بسترها و مکان‌ها و رخدادهای مضامین و داستان‌های آن‌ها،شهرها و استان‌ها و روستاها هستند و در همان اماکن و جغرافیا و با امکانات و بضاعت‌های شهرستانی تولید می‌شوند،در سینمای ایران و جهان حائز اهمیت بسیارند،چرا که نمایشگر فرهنگ‌ها وآیین‌ها و مختصات طبیعی و تاریخی مناطق مختلف کشورند.آن هم در شرایطی که عمده امکانات و تشکل‌های سینمایی و هنری در مرکز تجمع یافته است.
در چنین اوضاع است که همت و تلاش هنرمندان شهرستانی و آثار هنرمندانه آن‌ها قابل تامل و ارزشمند جلوه می‌کند.
حسین ریگی فیلمساز باذوق و متعهد زاهدانی از طیف سینماگرانی است که افزون بر پایبندی و عرق به خطه خود، سیستان و بلوچستان و تلاش برای زدودن غبارها از سیمای این منطقه،پیوسته کوشیده، روایتگر صادق و تصویرگر هوشمند و دقیق رخسار واقعی سیستان و بلوچستان باشد.
استانی که در اغلب فیلم‌های سینمایی حادثه پرداز،منطقه‌ای زیر سایه انواع کشمکش‌ها میان نیروهای خیر و شر در قالب پلیس و خرابکار بوده و هر گاه هم اراده شده در باره آن اثری تولید شود،به عنوان یک منطقه محروم و مظلوم به تصویر کشیده شده است.به همین دلایل،چهره راستین سیستان و بلوچستان، در سینما و سیما به درستی تصویر نشده و به نمایش در نیامده است.
ریگی در مقام فیلمساز با شناخت خوب از منطقه و آسیب‌ها،امتیازها و ویژگی‌های ملی و قومی و آیینی و زندگی مردم آن دیار از مسیر هنری مورد علاقه‌اش،سینما کودک، به این مهم پرداخته و موفق شده نگاه و نگرش‌های مثبت به این منطقه و مردم آن را متحول کند.
سه گانه کودکانه و اجتماعی این سینماگر، لیپار،هوک و میرو، بیانگر کوششهای شایسته وثمربخش او در این راستا است.
میرو سومین ساخته سینمایی ریگی در بخش سودای سیمرغ چهل و دومین جشنواره فیلم فجر به نمایش در آمد و با نظرات مختلف روبرو شد.میرو هم مانند دو فیلم قبلی این هنرمند در گونه سینمای کودک و نوجوان تولید شده و داستان آن که درباره زندگی و تحولات شخصیتی پسرکی به نام میرو است در دهه شصت و در سیستان و بلوچستان روی می‌دهد.
میرو، پسر چندان سربراهی نیست و به رغم مخالفت‌های پدر و مادرش، اهل قمار و شرط‌بندی است، او برای گریز از پیامدهای کارهای ناپسند خود از یک اردوگاه آموزشی رزمندگان سر در می‌آورد.
مرگ پدر و آشنایی میرو با حاج قاسم میرحسینی،او را در مسیر دگرگونی و انقلاب درونی قرار می‌دهد و میرو، انسانی دیگر و متحول می‌شود.
این خط کلی داستان نچندان تازه فیلم سوم حسین ریگی است که گرچه در داستان‌سازی و شخصیت‌پردازی و روند و قوام و استحکام دراماتیک، کاستی‌هایی دارد،اما با تصویر سازی‌های مناسب و تاثیرگذار و ارتباط خوب میرو با کاراکتر آشنای اجتماعی حاج قاسم میر حسینی مخاطب را با خود همراه می‌کند.
در واقع مشکل اصلی فیلم میرو هم مانند اغلب فیلم‌های ایرانی به ساختار ضعیف فیلمنامه آن بازمی‌گردد و این معضل اساسی و چشم اسفندیار تولیدات سینمای ایران است.
سینمایی که فاقد سیمای ملی است و به انواع بیماری‌های فکری و فرهنگی،مالی و مدیریتی و مناسباتی مبتلا است و شاخصه آن را در نوشتار و تصویر،عدم پردازش درست و کامل و دراماتیک شخصیت به مثابه رکن بنیادین فیلمنامه و فیلم تشکیل می‌دهد.
با این همه، کارگردان فیلم میرو در این محدوده گرفتار نیامده و کوشیده با خلق تصاویر دیدنی و میزانسن‌های خوب و قاب‌بندی‌های تصویری مناسب از زبان تصویر برای ایجاد ارتباط با مخاطب و انتقال مضامین و پیام‌های فیلمش به نیکی بهره برد.
میرو امتیازهای قابل شماره کم ندارد.
ارایه نمایی واقعی از سیستان و بلوچستان بدون اغراق و شعار و کم‌کاری،به گونه‌ایی که تماشاگر، سیمایی باورپذیر از آن را در فیلم مشاهده می‌کند.
تولید آثاری مانند میرو،علاوه بر نمایش تاریخ و جغرافیا و ویژگی‌های زندگی مردمان زحمتکش و دلاور این منطقه، در جهت ثبت مشخصه‌های آن و معرفی‌اش به عنوان استانی تماشایی در حوزه میراث فرهنگی جایگاهی شایسته دارند.
ریگی در ترکیبی خلاق و هنرمندانه از بازیگران شناخته شده سینما و تئاتر و تلویزیون در کنار بازیگران کمتر شناخته شده و ناشناس مانده منطقه و گرفتن بازی‌های خوب از آن‌ها،این نکته مهم را یادآور می‌شود که در شهرها و استان‌های کشور،هنرمندان مستعد و جوانان توانا فراوان هستند،کافی است که مورد حمایت قرار گیرند و در آثار هنری و فرهنگی دیده شوند.
میرو تنها به داستان تحول میرو بسنده نکرده و موضوع‌های مهم دیگری را هم در چارچوب زندگی ایرانی و اسلامی به نمایش گذاشته است.
در همین زمینه است که احترام به باورها و اعتقادهای ملی و دینی و آیینی در این فیلم جلوه کرده است.
در جای‌جای میرو بر روی سلامت و صداقت و حلال بودن رزق و روزی تاکید شده است.
کوششهای شبانه‌روزی ماهیگیران و...در فیلم مصداق گویای آنست.
تاکید بر نقش خانواده و ارتباط و تاثیرات متقابل اعضای آن در ساخت شخصیت انسان‌ها و جامعه از دیگر نکات محوری ساخت ریگی است و نشان می‌دهد که خانواده‌ها در استحکام و ارتقای خود و در آینده‌سازی فرزندان و کشور سهم بزرگ دارند.
میرو در امتداد دو فیلم با محتوا و هنرمندانه پیشین ریگی به دنیا و آمال امروز و فردای کودکان و نوجوانان ایران اسلامی و بلوچ نظر دارد و موفق شده،آینه‌ای شفاف از خوبی‌ها و مهربانی‌ها و دست تنگی‌ها در سیستان و بلوچستان را فراروی مخاطبان از مسئولان گرفته تا کودکان و نوجوانان و خانواده‌ها و مردم قرار دهد.
ریگی هم می‌توانست و می‌تواند مانند برخی از فیلم‌سازان بازاری با ساختن فیلمک‌های شبه کمدی تجارتی پولدار و مشهور شود،ولی او ترجیح داده به عنوان یک سینماگر مردمی در کنار مردم باشد و حرف‌ها و دردها و آرمان‌های مردم و وطنش را به تصویر کشد و از زندگی ایرانیان در دهه پر فراز و فرود شصت و دوران حماسه‌ساز دفاع مقدس و رزمندگان سلحشور کشور و رشد و تحول نوجوانان در این برهه سخن بگوید و این رویکردی بسیار ارزشمند و قابل تحسین است.
میرو اثری تماشایی، ارزشمدار و محترم و روشنگرانه و متعهدانه است. جا داشت که دست کم در حد قابلیت‌ها و امتیازهایش در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر مورد اعتنا و توجه قرار گیرد.لیکن...
با این حال چندان مهم نیست،
میرو با استقبال و رضایت و تشویق ملی و مردمی، جایزه واقعی خود را از جامعه خواهد گرفت!
ریگی در ترکیبی خلاق و هنرمندانه از بازیگران شناخته شده سینما و تئاتر و تلویزیون در کنار بازیگران کمتر شناخته شده و ناشناس مانده منطقه و گرفتن بازی‌های خوب از آن‌ها، این نکته مهم را یادآور می‌شود که در شهرها و استان‌های کشور،هنرمندان مستعد و جوانان توانا فراوان هستند،کافی است که مورد حمایت قرار گیرند و در آثار هنری و فرهنگی دیده شوند.
میرو تنها به داستان تحول میرو بسنده نکرده و موضوع‌های مهم دیگری را هم در چارچوب زندگی ایرانی و اسلامی به نمایش گذاشته است.
در همین زمینه است که احترام به باورها و اعتقادهای ملی و دینی و آیینی در این فیلم جلوه کرده است.
در جای‌جای میرو بر روی سلامت و صداقت و حلال بودن رزق و روزی تاکید شده است.
کوششهای شبانه‌روزی ماهیگیران و...در فیلم مصداق گویای آنست.
تاکید بر نقش خانواده و ارتباط و تاثیرات متقابل اعضای آن در ساخت شخصیت انسان‌ها و جامعه از دیگر نکات محوری ساخت ریگی است و نشان می‌دهد که خانواده‌ها در استحکام و ارتقای خود و در آینده‌سازی فرزندان و کشور سهم بزرگ دارند.
میرو در امتداد دو فیلم با محتوا و هنرمندانه پیشین ریگی به دنیا و آمال امروز و فردای کودکان و نوجوانان ایران اسلامی و بلوچ نظر دارد و موفق شده،آینه‌ای شفاف از خوبی‌ها و مهربانی‌ها و دست تنگی‌ها در سیستان و بلوچستان را فراروی مخاطبان از مسئولان گرفته تا کودکان و نوجوانان و خانواده‌ها و مردم قرار دهد.
ریگی هم می‌توانست و می‌تواند مانند برخی از فیلم‌سازان بازاری با ساختن فیلمک‌های شبه کمدی تجارتی پولدار و مشهور شود،ولی او ترجیح داده به عنوان یک سینماگر مردمی در کنار مردم باشد و حرف‌ها و دردها و آرمان‌های مردم و وطنش را به تصویر کشد و از زندگی ایرانیان در دهه پر فراز و فرود شصت و دوران حماسه‌ساز دفاع مقدس و رزمندگان سلحشور کشور و رشد و تحول نوجوانان در این برهه سخن بگوید و این رویکردی بسیار ارزشمند و قابل تحسین است.
میرو اثری تماشایی، ارزشمدار و محترم و روشنگرانه و متعهدانه است. جا داشت که دست کم در حد قابلیت‌ها و امتیازهایش در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر مورد اعتنا و توجه قرار گیرد.لیکن...
با این حال چندان مهم نیست،
میرو با استقبال و رضایت و تشویق ملی و مردمی،جایزه واقعی خود را از جامعه خواهد گرفت!
انتهای پیام/
نقد جبار آذین برای فیلم میرو از آثار بنیاد شهید و امور ایثارگران؛
بزرگمردی کوچک از خطه سیستان و بلوچستان؛«میرو»
جبار آذین، نویسنده و منتقد سینما و تلویزیون نقدی برای فیلم میرو از آثار بنیاد شهید و امور ایثارگران نوشت.
ارسال نظرات