اینستاگرام به‌عنوان یک شبکهٔ اجتماعی، شبکه‌ای ضدِ دیالوگ است. حتی لینک به بیرون را هم اجازه نمی‌دهد. فضا را بسته نگه می‌دارد.
در اینستاگرام به‌طرز فجیع‌تری از تمام شبکه‌های اجتماعیِ این دو دههٔ اخیر، هر آدمی تبدیل به سوژه و اصلِ موضوع و خود یک شبه‌سلبریتی در جهان و اطرافِ خود می‌شود.
در این اپلیکیشن شما اصلید، عکس‌هایی که می‌گیرید و تجربیاتی که در جهان می‌کنید اصل می‌شود. تمام جهان می‌شود شما. درنتیجه اینستاگرام به‌نفعِ فردگرایی و فردمحوری عمل می‌کند.
بعد از فرد، اطرافیان مطرح هستند؛ آن‌ها که شما فالو می‌کنید و آن‌هایی که فالوئر شما هستند؛ بنابراین دیگران، به‌شدت ناپدید هستند؛ و همان‌طور که گفته شد، حتی اطرافیانِ شما هم در حاشیه هستند؛ که آن‌ها هم جمله‌گی فن و طرفدار و در تأییدِ شما هستند.
در نتیجهٔ تمام این بحث‌ها، چیزی که در اینستاگرام به‌شدت گُل می‌کند، گسترشِ تفکر مثبت‌اندیشی و دوست‌داشتنِ خود است.
اینستاگرام شروعِ فروپاشیِ انسانیتِ روابط اجتماعی است؛ و رشدِ ماشینی‌شدن؛ که به‌مرور حتی به دنیای واقعی هم تسری پیدا کرده است و آن را تقلیل داده است.
شما در اینستاگرام واحدِ ارتباط برقرار کردن‌تان لحن و عشق و محبتی که در یک کلام زیبا با زبانِ بدن و لحن مشخص که در دنیای واقعی به دیگران می‌دهید نیست. واحد دیگر تقلیل داده شده به لایک. خیلی کمتر پیش می‌آید از هر ۱۰۰ پست برای یکی کامنت هم بگذارید، یا از هر ۱۰۰ استوری برای شخصی دایرکت بفرستید.
اما در مورد کامنت چه نظری می‌شود داد؟ بالاخره امکان کامنت هم وجود دارد. بله، اما اولاً استفاده‌اش به‌نسبتِ لایک به‌شدت ناچیز است. دوماً اگر هم استفاده شود، هیچ‌گاه آن مزهٔ یک ارتباط کامل انسانی و فیزیکی وقتی دوستی عکسی یا تجربه‌ای یا خاطره‌ای از روزش را برایتان تعریف می‌کند را نخواهد یافت. تازه اگر هم بیابد، باز تحت‌تأثیر همان جوِ «خودمحورانه» و «فردگرا»ی کلی اینستا، یا به‌شدت پُرحیا و محبتِ خنثی درمی‌آید؛ یا از آن‌طرف بوم میفتد و یک‌جور جنبهٔ عقده‌گشایی و فحش‌دادن و تابوشکستن می‌گیرد؛ که به بلاک ختم می‌شود.
درنتیجه هیچ نقدی صورت نمی‌گیرد. یا محبتی بی‌پرسش است یا یک حملهٔ تکانشی و احمقانه و بدونِ هیچ مهربانی و دغدغه‌مندی که در یک نقدِ سالم دوستانه می‌تواند وجود داشته باشد و عامل ترقی و پیشرفت و پویایی باشد.
ارسال نظرات